ceruloplazmin

ceruloplazmin, alfa-2-glikoprotein, molekulske mase 160 000, sadrži 6-7 atoma bakra po molekuli; 95% serumskog bakra vezano je na molekule ceruloplazmina (nedijalizirajući bakar), a samo 5% je slabo vezano na albumin i histidin (dijalizirajući bakar). Ceruloplazmin ima svojstvo oksidaze, smatra se jednim od reaktanata akutne faze; povišene vrijednosti nalaze se kod kroničnih bolesti kao što su reumatoidni artritis, eritem, lupus eritematosus i ciroza jetre, nakon infarkta miokarda (nekroza tkiva), stresa uzrokovanog operacijom i u stanjima fiziološkog stresa; nešto veći porast koncentracije ceruloplazmina opažen je kod hepatitisa, Hodgkinove bolesti, metastatskih karcinoma i hipertireoidizma. Estrogeni stimuliraju sintezu ceruloplazmina, pa je trostruki porast nađen u trudnoći i u žena koje uzimaju oralne kontraceptive; smanjene koncentracije ceruloplazmina nalaze se u hepatolentikularnoj degeneraciji (Wilsonova bolest), smanjenom unosu proteina hranom.